ตามหัวข้อเลยค่ะ เริ่มเลยนะค่ะอาจมีบ้างที่ทำให้ใครไม่พอใจจะด่าจะว่าจะช่วยชี้แนะอะไรก็ได้คะ
ไปไม่ถูกจริงๆยิ่งโตเท่าไรแัญหายิ่งเยอะไม่รู้จะเริ่มไปทางไหน T T
อธิบายไม่ถูกฃั้นขอเริ่มเลยนะค่ะ
คือตอนนี้ก็อายุ15แล้ว ไม่ได้เรียนออกจากรร.มาปีกว่าแล้ว
มีปัญหาเรื่องกับเพื่อนถูกใส่ร้ายแล้วครูเค้าก็นะเข้าข้างอีกฝ่ายไม่นึกความจริง
ก็เลยออกมามีปัญหาสุขภาพค่ะอาทิตนึงไปหาหมอครั้งสองครั้ง
ก็เลยโดนใส่ร้ายใบรับรองแพทปลอมให้เอาตัวไปยืนยันเลยก็ได้
แต่ไม่อยากเถียงเพราะพวกกลุ่มนี่มีแต่คนเกลียดแล้วเราตัวคนเดียวคงไปสู้พวกหมู่ไม่ได้
พอออกจากรร.ก็มาช่วยครอบครัวทำงานค้าขายต่างๆค่ะ
แต่นะสังคมสมัยนี้เศรษฐกิจสมัยนี้แย่ลงไปมากคนรวยก็รวยเอาอล้ว
เรามีปัญหาทางบ้านเนี่ยแหละกับคนในบ้าน ฐานะกลางๆ(อดีตคุณนายค่ะ)
คือจะขอไปเรียนต่อฝ่ายแม่ยังไม่ยอมส่งไปเรียนแต่ฝ่ายพ่อบุญธรรม(เป็นเศรษฐีค่ะ)ขอส่งเรียน
แต่แม่ก็ยังไม่ยอมส่งไปเราก็อยากไปเรียนซะจะได้จบๆมีงานทำ เพราะเบื่อมาก
ที่จะต้องมานั่งค้าขาย แล้วอีกอย่างตัวเราเองไม่ได้ชอบทางนี้เลย
อยากทำตามความฝันตัวเอง
ใจนึงอยากเรียนให้จบจะได้ทำฃานมีเงินเป็นชองตัวเองเลย เพราะตอนที่ช่วยงานคือเรา
ไม่อยากช่วยอ่ะไม่ชอบแต่ก็ต้องจำใจทำต่อไปเพราะคำว่าแม่ค้ำหัวอยู่
เราก็ช่วยนะมีบ้างไม่ช่วยแต่ช่วยตลอด
พอวันไหนช่วยก็ด่า พอวันไหนไม่ช่วยยิ่งแช้วใหญ่ คือไม่ถูกกับแม่มาตั้งแต่เด็กๆละคะ
เป็นเด็กมีปมเรื่องแม่เลยก็ว่าได้ คือเมื่อก่อนตอนเด็กๆเค้าดูแลเราดีนะแต่พออายุสักแปดขวบ
ครั้งแรกไม่นึกจะเกิดคือเค้าเริ่มด่าเราเสียๆหายๆไอเหี้_บ้างไอสัต_ไอหน้าห... คือเราไม่รู้ด่าทำไมทั้งที่อยู่เฉยๆ
พอโตมาก็ด่าเหมือนเดิมยิ่งเรื่องงานช่วยนะก็ยังโดนด่าหยาบๆคายๆอยากจะบ้าตายมาก
อยากออกไปทำงานเองเค้าก็บอกมึ...ไม่เรียนจะเอาอะไรไปทำงานใครเค้าจะรับตื่นสายตลอด
คือเอ้าก็เราจะไปอ่ะแต่คือเค้าไม่ยอมส่งแล้วเค้าไม่ยอมให้เราไปเองด้วย
(ย้อนนิดนึงเป็นเด็กมีกรอบค่ะถูกเลี้ยฃดูให้อยู่ในกรอบไปไหนไม่เป็นทำอะไรไม่ได้สักอย่างขนาดรร.อยู่ใกล้
เดินแค่20ก้าวยังตัองไปรับไปส่งทุกวันจะบ้าตายมากไปไหนไม่ได้ไปคนเดียวไม่ได้เดินเรวนำหน้าโดนด่าหยาบๆ
คือต้องเปนหุ่นยนอ่ะพูดอะไรไม่ได้เลยทำผิดชอบด่าหยาบคายเสียงดังชอบด่าเรากลางสาธารณะประตานเสียงดัง
ถ้าไม่ติดคำว่าแม่นะ ไม่เคยนึกเหมือนกันจะทำกันได้ อยากเป็นอิสระบ้างทำอะไรได้บ้าง)
กลับมาต่อเราก็เลยย้อนกลับไปเอ้าก็หนูจะไปแต่แม่ไม่ส่งให้หนูไปกับพ่อละ
แม่ไม่ปล่อยหนูไปเรียนละไม่ส่งหนูไปละ
เค้าก็เงียบแล้วด่าอีห่.นอนขนาดนี้มึฃยังไม่ตื่นไปสายตลอด
คือเอ้าตอนเราไปเรียนเราตื่นตี4-5ตลอด มีแต่แม่อ่ะแหละต้องมานั่งปลุกต้อง
รอแม่แต่งตัวอีกต้องรอแม่เดินอีก ถ้าปล่อยเราไปคนเดียวแปปเดียว1นาทีก็ถึงแล้ว
ส่วนไอเรื่องเวลานี้มันปรับเปลี่ยนได้แล้วตอนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่เฉยๆอ่ะ
นอนได้ก็นอนไปงานก็ช่วยจะอะไรหนัก อยากทำงานเองมาก
จะได้ไม่ต้องแบมือของแม่แม่ก็ไม่ยอมปล่อยให้ดักดานอยู่แบบเนี่ย
ไม่เข้าใจนะสมัยนี้งานที่สุตจริตมีตั้งเยอะ เข้าใจนะว่าเป็นห่วงแต่แบบนี้มันเกินไปหน่อบ
เราไม่ได้ทำงานผิดกฎหมายด้วยทำไมไม่ปล่อยบ้าง
จะได้ไม่ต้องมานั่งแบมือเราอยากมีเงินของตัวเองอยากทำอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว
คือแม่ไม่ได้อยู่กับเราตลอดชีวิตนะ ถ้าเราอายุป่านนี้แล้วยังไม่ปล่อยให้เราทำอะไรด้วยมือตัวเอง
วันหน้าเราคงไม่ต่างกับเดกแรกเกิดเลยเหรอ อยากฝึกบ้างอยากหาเงินด้วยตัวเอง
ใจจริงๆอยากไปให้พ้นๆเลยเบื่อที่ต้อฃฟังแม่ตัวเองด่าเหี้.สัต.หยาบคาย
อยากกระโดดตึกตายมาหลายรอบอยากฆ่าตัวตายมาก
15ก็ควรปล่อยบ้างกักขังเกินไป อยากทำงานมากอยากหางาน
แต่ก็นะขนาดพ่อยังท้อเลย ความฝันเราอยากเปนตำรวจตามพ่อนะ
ไม่ก็แฟชั่นเสริมสวยแต่คือเค้าห้ามเฮ้อ..ปวดใจมาก หนูควรทำยังไงต่อค่ะ
เรียนเค้าก็ไม่ให้เรียนอะไรก็ไม่ยอมปล่อย แถมด่าหยาบคายๆ
ไม่อยากฟังจนตอนนี้เป็นเด็กมีปมเลยก็ว่าได้ไหนจะปัญหาเรื่องเงินอีกดับอนาถมากเลย
แต่ก็ยังคิดเสมอว่ายังมีคนที่ลำบากกว่าเราเยอะแล้วยังมีอีกมากมีสิ่งที่ใครหลายไม่มี
ดีแค่ไหนละที่เรามีครบทุกอย่างยกเว้นอิสระกับความฝันตัวเอง
เราอยากทำงานนะส่วนนึงค่าใช้จ่ายเราอีกส่วนถ้าเหลือไม่ก็ให้แม่แบ่งพ่อแบ่งพี่
เข้าใจค่ะว่าเป็นแม่เป็นห่วงลูกแต่ไม่ชอบที่เค้าด่าเราหยาบคายเกินไปปัญหามีอีกเยอะมาก
แต่ขอเท่านี้ก่อน
มีปัญหาเรื่องต่างๆขอระบายขอความช่วยเหลือ
ไปไม่ถูกจริงๆยิ่งโตเท่าไรแัญหายิ่งเยอะไม่รู้จะเริ่มไปทางไหน T T
อธิบายไม่ถูกฃั้นขอเริ่มเลยนะค่ะ
คือตอนนี้ก็อายุ15แล้ว ไม่ได้เรียนออกจากรร.มาปีกว่าแล้ว
มีปัญหาเรื่องกับเพื่อนถูกใส่ร้ายแล้วครูเค้าก็นะเข้าข้างอีกฝ่ายไม่นึกความจริง
ก็เลยออกมามีปัญหาสุขภาพค่ะอาทิตนึงไปหาหมอครั้งสองครั้ง
ก็เลยโดนใส่ร้ายใบรับรองแพทปลอมให้เอาตัวไปยืนยันเลยก็ได้
แต่ไม่อยากเถียงเพราะพวกกลุ่มนี่มีแต่คนเกลียดแล้วเราตัวคนเดียวคงไปสู้พวกหมู่ไม่ได้
พอออกจากรร.ก็มาช่วยครอบครัวทำงานค้าขายต่างๆค่ะ
แต่นะสังคมสมัยนี้เศรษฐกิจสมัยนี้แย่ลงไปมากคนรวยก็รวยเอาอล้ว
เรามีปัญหาทางบ้านเนี่ยแหละกับคนในบ้าน ฐานะกลางๆ(อดีตคุณนายค่ะ)
คือจะขอไปเรียนต่อฝ่ายแม่ยังไม่ยอมส่งไปเรียนแต่ฝ่ายพ่อบุญธรรม(เป็นเศรษฐีค่ะ)ขอส่งเรียน
แต่แม่ก็ยังไม่ยอมส่งไปเราก็อยากไปเรียนซะจะได้จบๆมีงานทำ เพราะเบื่อมาก
ที่จะต้องมานั่งค้าขาย แล้วอีกอย่างตัวเราเองไม่ได้ชอบทางนี้เลย
อยากทำตามความฝันตัวเอง
ใจนึงอยากเรียนให้จบจะได้ทำฃานมีเงินเป็นชองตัวเองเลย เพราะตอนที่ช่วยงานคือเรา
ไม่อยากช่วยอ่ะไม่ชอบแต่ก็ต้องจำใจทำต่อไปเพราะคำว่าแม่ค้ำหัวอยู่
เราก็ช่วยนะมีบ้างไม่ช่วยแต่ช่วยตลอด
พอวันไหนช่วยก็ด่า พอวันไหนไม่ช่วยยิ่งแช้วใหญ่ คือไม่ถูกกับแม่มาตั้งแต่เด็กๆละคะ
เป็นเด็กมีปมเรื่องแม่เลยก็ว่าได้ คือเมื่อก่อนตอนเด็กๆเค้าดูแลเราดีนะแต่พออายุสักแปดขวบ
ครั้งแรกไม่นึกจะเกิดคือเค้าเริ่มด่าเราเสียๆหายๆไอเหี้_บ้างไอสัต_ไอหน้าห... คือเราไม่รู้ด่าทำไมทั้งที่อยู่เฉยๆ
พอโตมาก็ด่าเหมือนเดิมยิ่งเรื่องงานช่วยนะก็ยังโดนด่าหยาบๆคายๆอยากจะบ้าตายมาก
อยากออกไปทำงานเองเค้าก็บอกมึ...ไม่เรียนจะเอาอะไรไปทำงานใครเค้าจะรับตื่นสายตลอด
คือเอ้าก็เราจะไปอ่ะแต่คือเค้าไม่ยอมส่งแล้วเค้าไม่ยอมให้เราไปเองด้วย
(ย้อนนิดนึงเป็นเด็กมีกรอบค่ะถูกเลี้ยฃดูให้อยู่ในกรอบไปไหนไม่เป็นทำอะไรไม่ได้สักอย่างขนาดรร.อยู่ใกล้
เดินแค่20ก้าวยังตัองไปรับไปส่งทุกวันจะบ้าตายมากไปไหนไม่ได้ไปคนเดียวไม่ได้เดินเรวนำหน้าโดนด่าหยาบๆ
คือต้องเปนหุ่นยนอ่ะพูดอะไรไม่ได้เลยทำผิดชอบด่าหยาบคายเสียงดังชอบด่าเรากลางสาธารณะประตานเสียงดัง
ถ้าไม่ติดคำว่าแม่นะ ไม่เคยนึกเหมือนกันจะทำกันได้ อยากเป็นอิสระบ้างทำอะไรได้บ้าง)
กลับมาต่อเราก็เลยย้อนกลับไปเอ้าก็หนูจะไปแต่แม่ไม่ส่งให้หนูไปกับพ่อละ
แม่ไม่ปล่อยหนูไปเรียนละไม่ส่งหนูไปละ
เค้าก็เงียบแล้วด่าอีห่.นอนขนาดนี้มึฃยังไม่ตื่นไปสายตลอด
คือเอ้าตอนเราไปเรียนเราตื่นตี4-5ตลอด มีแต่แม่อ่ะแหละต้องมานั่งปลุกต้อง
รอแม่แต่งตัวอีกต้องรอแม่เดินอีก ถ้าปล่อยเราไปคนเดียวแปปเดียว1นาทีก็ถึงแล้ว
ส่วนไอเรื่องเวลานี้มันปรับเปลี่ยนได้แล้วตอนนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่เฉยๆอ่ะ
นอนได้ก็นอนไปงานก็ช่วยจะอะไรหนัก อยากทำงานเองมาก
จะได้ไม่ต้องแบมือของแม่แม่ก็ไม่ยอมปล่อยให้ดักดานอยู่แบบเนี่ย
ไม่เข้าใจนะสมัยนี้งานที่สุตจริตมีตั้งเยอะ เข้าใจนะว่าเป็นห่วงแต่แบบนี้มันเกินไปหน่อบ
เราไม่ได้ทำงานผิดกฎหมายด้วยทำไมไม่ปล่อยบ้าง
จะได้ไม่ต้องมานั่งแบมือเราอยากมีเงินของตัวเองอยากทำอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว
คือแม่ไม่ได้อยู่กับเราตลอดชีวิตนะ ถ้าเราอายุป่านนี้แล้วยังไม่ปล่อยให้เราทำอะไรด้วยมือตัวเอง
วันหน้าเราคงไม่ต่างกับเดกแรกเกิดเลยเหรอ อยากฝึกบ้างอยากหาเงินด้วยตัวเอง
ใจจริงๆอยากไปให้พ้นๆเลยเบื่อที่ต้อฃฟังแม่ตัวเองด่าเหี้.สัต.หยาบคาย
อยากกระโดดตึกตายมาหลายรอบอยากฆ่าตัวตายมาก
15ก็ควรปล่อยบ้างกักขังเกินไป อยากทำงานมากอยากหางาน
แต่ก็นะขนาดพ่อยังท้อเลย ความฝันเราอยากเปนตำรวจตามพ่อนะ
ไม่ก็แฟชั่นเสริมสวยแต่คือเค้าห้ามเฮ้อ..ปวดใจมาก หนูควรทำยังไงต่อค่ะ
เรียนเค้าก็ไม่ให้เรียนอะไรก็ไม่ยอมปล่อย แถมด่าหยาบคายๆ
ไม่อยากฟังจนตอนนี้เป็นเด็กมีปมเลยก็ว่าได้ไหนจะปัญหาเรื่องเงินอีกดับอนาถมากเลย
แต่ก็ยังคิดเสมอว่ายังมีคนที่ลำบากกว่าเราเยอะแล้วยังมีอีกมากมีสิ่งที่ใครหลายไม่มี
ดีแค่ไหนละที่เรามีครบทุกอย่างยกเว้นอิสระกับความฝันตัวเอง
เราอยากทำงานนะส่วนนึงค่าใช้จ่ายเราอีกส่วนถ้าเหลือไม่ก็ให้แม่แบ่งพ่อแบ่งพี่
เข้าใจค่ะว่าเป็นแม่เป็นห่วงลูกแต่ไม่ชอบที่เค้าด่าเราหยาบคายเกินไปปัญหามีอีกเยอะมาก
แต่ขอเท่านี้ก่อน